بسم الله الرحمن الرحیم

امام باقر علیه السلام:

به خدا از روزی که آدم علیه السلام قبض روح شده، خدا زمینی را وانگذارده جز آنکه در آن امام و پیشوای دادگستری بوده است که بوسیله آن به سوی خدا رهبری می شدند و او حجت خدا بوده است بر بندگانش و زمین بی حجت خدا بر بر بندگانش نمی ماند.

اصول کافی جلد 2 کتاب حجت ص 54-55

وشاء گوید :  از امام رضا علیه السلام پرسیدم: زمین بی امام بجا می ماند؟

فرمود": نه

گفتم: به ما روایت رسیده که زمین بی امام بجا نماند مگر اینکه خدای عزوجل بر بندگان  خشم کند،

فرمود: بجا نماند، در این صورت فرو ریزد.

اصول کافی جلد 2 کتاب حجت ص 55

بسم الله الرحمن الرحیم

عبد صالح (امام کاظم علیه السلام) فرمود: راستی که از طرف خدا بر خلق او اتمام حجت نشود جز به وجود امام تا شناخته شود.

اصول کافی جلد دوم صفحه 49

حسین بن ابی العلاء گوید:

به امام  صادق علیه السلام گفتم: زمین تواند باشد و امام در آن نباشد؟  فرمود: نه، گفتم: دو امام در یک زمان باشند؟  فرمود: نه، جز آنکه یکی از آنها خاموش باشد و به کاری دست نزند.

اصول کافی جلد دوم صفحه 51

عبدالله بن سلیمان عامری از امام صادق علیه السلام فرمود:

زمین همیشه نپاید جز آنکه برای خدا در آن حجتی باید که حلال و حرام را به مردم بفهماند و مردم را به راه خدا بخواند.

اصول کافی جلد دوم صفحه 51

بسم الله الرحمن الرحیم

حافظ رجب برسی، در کتاب مشارق انوار الیقین فی حقایق اسرار امیر المؤمنین، گفته: جابر از حضرت زهرا سلام الله علیها حدیث لوح را نقل کرده و نسخه آن این است:

بسم الله الرحمن الرحیم

هذا کتاب من الله العزیز الحکیم الی محمد نبیه وسفیره نزل به الروح الامین من عند رب العالمین. عظم یا محمد امری و ....

بسم الله الرحمن الرحیم

این کتابی است از خداوند عزیز و حکیم، بر محمد پیامبرش و سفیرش که روح الامین آن را از جانب خداوند نازل کرده است. ای محمد، امر مرا بزرگ بشمار و بر نعمتهایم شکر کن. به درستی که من خدای یگانه ای هستم و غیر از من خدایی نیست. پس هر کس به فضل و احسان غیر من امیدوار باشد و از عدالت غیر من بترسد، او را به سختی عذاب می کنم. پس بر من عبادت کن و بر من توکل نما. من هیچ پیامبری را مبعوث به رسالت نکردم مگر این که برایش وصیی تعیین کنم. و من تو را بر همه جهانیان فضیلت دادم و علی را برایت وصی قرار دادم و  تو را بوسیله دو نفر از نوه هایت حسن و حسین اکرام نمودم. پس حسن را معدن علم خودم و وصی خودم قرار دادم و حسین را خزانه دار وحی خودم نمودم و به او شهادت عطا کردم تا گرامی تر شود. مواریث انبیاء را به وی دادم، پس او سرور شهدا است.

کلمات باقی خود را در صلب او قرار دادم که از او نه نفر شخص پاک و هدایت شده بیرون می آورم. یکی از آنها سید عبادت کنندگان و زینت اولیای من است. بعد هم فرزند او محمد شبیه جدش محمود می باشد که او شکافنده علم من است . شک کنندگان درباره جعفر فرزند باقر هلاک شده اند. هر کس جعفر را رد کند مانند کسی است که مرا رد کرده است. این قول از من تحقق یافت که بعد از صادق فتنه جهل و تاریکی بوجود آید. هر کسی یکی از اولیای مرا انکار کند با این کار مرا انکار کرده است و هر کس آیه ای را از کتاب من تغییر بدهد، بر من افترا زده است. وای بر کسانی که فضل بنده ام و حبیبم موسی را (موسی بن جعفر ) انکار کنند و علی فرزند اوست که ولی و ناصر من است. او کسی است که من ردای نبوت را بر تن او کرده ام. او را یک عفریت گمراه می کشد.

باز هم این قول از من تحقق یافته که چشم او را بوسیله فرزندش محمد که موضع سر و معدن علم من است روشن می کنم و سعادت را با دادن فرزندش علی که شاهد بر خلق من می باشد تکمیل می کنم. و از او هم خازن علم خودم حسن را بوجود می آورم که مردم را به راه خدا دعوت می کند و این عنایت به وسیله فرزند زکی و پاک او کاملتر می کنم، که این فرزند کمال موسی و بهاء عیسی و صبر ایوب را دارد. دوستداران من در غیبت او ذلیل می شوند و سرهای آنها به ترک و دیلم هدیه می دهند و روی زمین با خون آنها رنگین می شود. آنها همیشه در حال ترس بسر می برند. آنها (ائمه) اولیای حقیقی من هستند که من به خاطر آنها زلزال را از مردم دور می سازم. (منظور از زلزال لغزش و گمراهی است). آنها هستند که خداوند بر آنان درود و رحمت می فرستد و آنها هدایت شدگان می باشند.

منبع کلیات حدیث قدسی ص 415 - 416

بسم الله الرحمن الرحیم

پیامبر اسلام 4440 معجزه داشت
بـدان کـه از بـراى حـضـرت رسـول صـلى اللّه عـلیه و آله و سلّم معجزاتى بوده که از بـراى غـیـر آن حـضـرت از پـیـغـمـبـران دیـگـر نبوده و نظیر معجزات جمیع پیغمبران از آن حـضـرت بـه ظـهـور آمـده اسـت و (ابـن شـهـر آشـوب ) نـقـل کـرده کـه چـهار هزار و چهارصد و چهل بوده معجزات آن حضرت ، که سه هزار از آنها ذکر شده است ...

معجزات نوع اول
نـوع اوّل : مـعـجـزاتـى اسـت کـه مـتـعلّق است به اجرام سماویّه مانند شقّ قمر و ردّ شمس ‍ و تظلیل غمام و نزول باران و نازل شدن مائده و طعامها و میوه ها براى آن حضرت از آسمان و غیر ذلک و ما در اینجا به ذکر چهار امر از آنها اکتفا مى کنیم :
شق القمر
اوّل : در شقّ قمر است :
قـال اللّه تـعـالى (اِقـْتـَربـَتِ السّاعَةُ وَانْشَقَّ الْقَمَرُ وَ اِنْ یَرَوا آیَةً یُعْرِضُوا وَ یَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرُّ)؛
یـعنى نزدیک شد قیامت و به دو نیم شد ماه و اگر ببینند آیتى و معجزه اى رو مى گردانند و مى گویند سِحْرى است پیوسته .
اکـثـر مـفـسـّران خـاصـّه و عـامـّه روایـت کـرده انـد کـه ایـن آیـات وقـتـى نـازل شـد کـه قریش در مکّه از آن حضرت معجزه طلب کردند حضرت اشاره به ماه فرمود، به قدرت حق تعالى به دو نیم شد و در بعضى روایات است که آن در شب چهاردهم ذیحجة بود.
ردّ الشمس
دوم : عـلمـاء خـاصـّه و عامّه به سندهاى بسیار از اسماء بنت عُمَیْس و غیر او روایت کرده اند کـه روزى حـضـرت رسول صلى اللّه علیه و آله و سلّم حضرت امیرالمؤ منین علیه السّلام را پى کارى فرستاد و چون وقت نماز عصر شد و نماز عصر گزاردند حضرت امیر علیه السّلام آمد و نماز عصر نکرده بود، حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله و سلّم سر مبارک خـود را در دامـن آن حـضـرت گـزارد و خـوابـیـد و وحـى بـر آن حـضـرت نـازل شـد و سـر خـود را به جامه پیچیده و مشغول شنیدن وحى گردید تا نزدیک شد که آفتاب فرو رود و چون وحى منقطع شد حضرت فرمود: یا على ! نماز کرده اى ؟ گفت : نه یـا رسـول اللّه نـتـوانـسـتـم سـر مبارک ترا از دامن خود دور کنم . پس ‍ حضرت فرمود که خـداوندا! على مشغول طاعت تو و طاعت رسول تو بود پس ‍ آفتاب را براى او برگردان ! اسماء گفت : واللّه ! دیدم که آفتاب برگشت و بلند شد و به جائى رسید که بر زمینها تـابـیـد و وقـت فـضـیـلت عـصـر بـرگـشـت و حـضـرت نـماز کرد و باز آفتاب فرو رفت .
ریزش باران
سـوّم :ایـضـا خـاصـّه و عـامـّه روایـت کـرده انـد کـه چـون قـبـایـل عرب با یکدیگر اتّفاق کردند در اذیّت آن حضرت ، حضرت فرمود که خداوندا، عذاب خود را سخت کن بر قبایل مُضَر و بر ایشان قحطى بفرست مانند قحطى زمان یوسف ؛ پـس بـاران هفت سال بر ایشان نبارید و در مدینه نیز قحطى به هم رسید، اعرابى به خـدمـت آن حـضـرت آمد و از جانب عرب استغاثه کرد که درختان ما خشکید و گیاههاى ما منقطع گـردیـد و شـیـر در پـسـتـان حـیوانات و زنان ما نمانده و چهار پایان ما هلاک شدند ؛ پس حضرت برمنبر آمد وحمد ثناى حق تعالى ادا نمود و دعاى باران خواند و در اثناى دعاى آن حـضـرت بـاران جـارى شـد و یـک هـفـتـه بـاریـد و چـنـدان بـاران آمـد کـه اهل مدینه به شکایت آمدند و گفتند: یا رسول اللّه ! مى ترسیم غرق شویم و خانه هاى ما منهدم شود؛ پس حضرت اشاره فرمود به سوى آسمان و گفت :
(اَللّ هـُمّ حـَوالَیـْنـا وَلا عـَلَیْنا)، خداوندا، بر حوالى ما بباران و بر ما مباران . و به هر طـرف کـه اشاره مى فرمود ابر گشوده مى شد پس ابر از مدینه برطرف شد و بر دور مـدیـنـه مـانـنـد اکلیل حلقه شد و بر اطراف مانند سیلاب مى بارید و بر مدینه یک قطره نـمـى بـاریـد و یـک مـاه سیلاب در رودخانه ها جارى بود؛ پس حضرت فرمود: واللّه اگر ابوطالب زنده مى بود دیده اش روشن مى شد.
بعضى از اصحاب عرض کردند: مگر این شعر را از او به خاطر آوردید؟
شعر :

آن حضرت فرمود: چنین باشد.
تسبیح گفتن انگور
چـهـارم : بـه سـنـد مـعـتبر از امّ سلمه منقول است که روزى فاطمه علیهاالسّلام آمد به نزد حـضـرت رسـول صـلى اللّه عـلیـه و آله و سـلّم و امـام حسن و امام حسین را برداشته بود و حـریـره سـاخـتـه بـود و بـا خود آورده بود چون داخل شد حضرت فرمود که پسر عمّت را بـراى مـن بطلب . چون امیرالمؤ منین علیه السّلام حاضر شد امام حسن را در دامن راست و امام حـسـین را در دامن چپ و على و فاطمه را در پیش رو و پسِ سر خود نشانید و عباى خیبرى بر ایـشـان پـوشـانـیـد و سـه مـرتـبـه گـفـت : خـداونـدا! ایـنـهـا اهل بیت من اند؛ پس از ایشان دور گردان شکّ و گناه را و پاک گردان ایشان را پاک کردنى . و مـن در مـیـان عـَتـَبـه در ایـسـتـاده بـودم ، گـفـتـم : یـا رسـول اللّه ! مـن از ایـشـانم ؟ فرمود: که بازگشت تو به خیر است امّا از ایشان نیستى . پـس جـبـرئیـل آمـد و طـبـقـى از انـار و انـگـور بـهـشـت آورد چـون حـضـرت رسـول صـلى اللّه عـلیـه و آله و سـلم انـار و انـگـور را در دست گرفت هر دو تسبیح خدا گـفتند و آن حضرت تناول نمود؛ پس به دست حسن و حسین داد و در دست ایشان سبحان اللّه گـفـتـنـد و ایـشـان تـنـاول نـمـودنـد؛ پس به دست على علیه السّلام داد تسبیح گفتند و آن حـضـرت تـنـاول نـمـود؛ پـس شـخـصـى از صحابه داخل شد و خواست که از انار و انگور بـخـورد. جـبـرئیـل گفت : نمى خورد از این میوه ها مگر پیغمبر یا وصىّ پیغمبر یا فرزند پیغمبر.
معجزات نوع دوم
نوع دوم : معجزاتى است که از آن حضرت در جمادات و نباتات ظاهر شده مانند سلام کردن سـنـگ و درخـت بـر آن حـضـرت  و حـرکـت کـردن درخـت بـه امـر آن حـضـرت  و تـسـبـیـح سـنـگـریـزه در دسـت آن حـضـرت  و حـنـیـن جذع  و شـمـشـیـر شـدن چـوب بـراى عـُکـّاشـه در بـَدْر و براى عـبـداللّه بـن جـَحـْش در اُحـُد و شـمـشـیـر شـدن بـرگ نـخـل بـراى ابـودُجـانـه بـه مـعـجزه آن حضرت  و فرو رفتن دستهاى اسب سـُراقـه بـر زمـیـن در وقـتـى کـه بـه دنـبـال آن حـضـرت رفـت در اوّل هجرت  و غیر ذلک...    منبع: منتهی الآمال

بسم الله الرحمن الرحیم

سیره حضرت محمد صل الله علیه و آله

آداب سفره و غذاخوردن
و روایـت شـده کـه آن حـضـرت سـیـر و پـیـاز و تـره و بـقل بدبو تناول نمى نمود و هرگز طعامى را مذمّت نمى فرمود و اگر خوشش مى آمد مى خورد والاّ ترک مى کرد و در مجلس از همه مردمان پیشتر دست به طعام مى برد و از همه کس دیـرتـر دسـت مـى کـشید و از جلو خود تناول مى فرمود مگر خرما که دست به تمامت آن مى گـردانـید و کاسه را مى لیسید و انگشتان خود را یک یک مى لیسید و بعد از طعام دست مى شست و دست بر رو مى کشید و تا ممکن بود تنها چیزى نمى خورد.
و در آب آشـامـیـدن اوّل (بـسـم اللّه ) مى گفت و اندکى مى آشامید و از لب بر مى داشت و (الحـمـدللّه ) مـى گـفـت تـا سه مرتبه و گاهى به یک نفس مى آشامید و گاهى در ظرف چوب و گاه در ظرف پوست و گاه در خَزَف تناول مى نمود و چون اینها نبود دستها را پر از آب مـى کرد و مى آشامید و گاه از دهان مَشگ مى آشامید و سر و ریش خود را به سِدْر مى شـسـت و روغـن مـالیـدن را دوسـت مـى داشت و ژولیده مو بودن را کراهت مى داشت و چون به خـانـه داخل مى شد سه نوبت رخصت مى طلبید. و نمى گذاشت کس در برابر او بایستد و هـرگـز بـا دو انـگـشـت طـعـام نـمـى خـورد و بـلکـه بـا سـه انـگـشـت و بـالاتـر مـیل مى فرمود و هیچ عطرى با عرق آن حضرت برابر نبود و هرگز بوى بد بر مشام آن حضرت نمى رسید و آب دهان مبارک به هر چه مى افکند برکت مى یافت و به هر مریضى مـى مـالیـد شـفا مى یافت و به هر لغت سخن مى گفت و قادر بر نوشتن و خواندن بود با اینکه هرگز ننوشت و هر دابّه که آن حضرت سوار مى شد پیر نمى گشت و بر هر سنگ و درخـت کـه مـى گـذشـت او را سـلام مـى دادنـد و مـگـس و پـشـه وامثال آن بر آن حضرت نمى نشست و مرغ از فراز سر آن حضرت پرواز نمى کرد و هنگام عـبـور جـاى قـدم مـبارکش بر زمین نرم رسم نمى شد و گاه بر سنگ سخت مى رفت و نشان پـایـش رسـم مـى گـشـت و با آن همه تواضع ، مهابتى از آن حضرت در دلها بود که بر روى مبارکش نظر نمى توانستند کرد.

منتهی الامال

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت فاطمه زهرا سلام الله:

کسی که عبادت خالصانه خود را به سوی خدا فرستد پروردگار بزرگترین مصلحت خود را به سوی او خواهد فرستاد.

خورشید کعبه نه نقل از مجموعه ورام ج2 ص108

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت زهرا سلام الله علیها:

انی لا احب الدنیا

من دنیای دنیاپرستان را دوست ندارم.

خورشید کعبه به نقل از الغدیر ج 2 ص 318

بسم الله الرحمن الرحیم

آداب مجلس پیامبر
و آداب مجلس آن حضرت چنین بود که در مجلسى نمى نشست و برنمى خاست مگر با یاد خدا و در مـجـلس جـاى مـخـصـوص بـراى خـود قـرار نـمـى داد و نـهى مى فرمود از این ، و چون داخل مجلس مى شد، در آخر مجلس که خالى بود مى نشست و مردم را به این ، امر مى فرمود و بـه هـر یـک از اهـل مجلس خود بهره اى از اکرام و التفات مى رسانید و چنان معاشرت مى فرمود که هر کس را گمان آن بود که گرامى ترین خلق است نزد او و با هرکه مى نشست تـا او اراده بـرخـاسـتـن نـمى کرد برنمى خاست و هرکه از او حاجتى مى طلبید اگر مقدور بـود روا مـى کـرد والاّ به سخن نیکى و وعده جمیلى او را راضى مى کرد و خُلق عمیمش همه خلق را فرا گرفته بود و همه کس نزد او در حقّ مساوى بود.
مجلس شریفش ، مجلس بردبارى و حیا و راستى و امانت بود و صداها در آن بلند نمى شد و بَدِ کسى در آن گفته نمى شد و بدى از آن مجلس مذکور نمى شد و اگر از کسى خطائى صـادر مـى شـد نـقـل مـى کردند و همه با یکدیگر در مقام عدالت و انصاف و احسان بودند ویـکـدیـگـر را به تقوى و پرهیزکارى وصیّت مى کردند و بایکدیگر در مقام تواضع و شکستگى بودند. پیران را توقیر مى کردند و بر خردسالان رحم مى کردند و غریبان را رعـایـت مى کردند و سیرت آن حضرت با اهل مجلس چنان بود که پیوسته گشاده رو و نرم خـو بـود و کسى از همنشینى او متضرّر نمى شد و صدا بلند نمى کرد و فحش نمى گفت و عـیـب مـردم نمى کرد و بسیار مدح مردم نمى کرد و اگر چیزى واقع مى شد که مرضىّ طبع مـسـتـقـیمش نبود تغافل مى فرمود و کسى از او ناامید نبود و مجادله نمى کرد و بسیار سخن نـمـى گـفـت و قـطـع نـمـى فـرمـود سـخـن احـدى را مـگـر آنـکـه بـاطـل گـویـد. و چـیـزى که فایده نداشت متعرّض آن نمى شد و کسى را مذمّت نمى کرد و احدى را سرزنش نمى فرمود و عیبها و لغزشهاى مردم را تفحص نمى نمود و بر سوء ادب غریبان و اعرابیان صبر مى فرمود حتّى اینکه صحابه ایشان را به مجلس مى آوردند که ایشان سؤ ال کنند و خود مستفید شوند.

منبع: منتهی الامال

بسم الله الرحمن الرحیم

در نـهـج البـلاغـه از حـضـرت امـیـرالمـؤ مـنـیـن عـلیـه السـّلام مـنـقـول اسـت کـه حـق تـعـالى مـقـرون گـردانـیـد بـا حـضـرت رسـول صلى اللّه علیه و آله و سلّم بزرگتر ملکى از ملائکه خود را که در شب و روز آن حضرت را بر مکارم آداب و محاسن اخلاق وامى داشت و من پیوسته با آن حضرت بودم مانند طـفـلى کـه از پـى مادر خود برود، و هر روز براى من عَلَمى بلند مى کرد از اخلاق خود، و امـر مـى کرد مرا که پیروى او نمایم و هر سال مدّتى در کوه حِراء مجاورت مى نمود که من او را مـى دیـدم و دیگرى او را نمى دید و چون مبعوث شد به غیر از من و خدیجه در ابتداى حـال کـسـى بـه او ایـمـان نـیـاورد و مـى دیدیم نور وحى و رسالت را و مى بوئیدم شمیم نبوّت را.

منبع: منتهی الامال

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت زهرا علیها سلام:

خدا اطاعت از اهل بیت را سبب برقراری نظم اجتماعی در امت اسلامی و امامت ما را عامل وحدت قرار داده است.

خورشید کعبه به نقل از نهج الحیاة ص 37